Tijdens de bruiloft van haar moeder in het Stads-koffyhuis loopt Abby (18) langs de keuken. De gezellige sfeer die er hangt, valt haar op. Als ze een paar maanden later een stageplek zoekt, weet ze meteen waar ze wil solliciteren. Vier jaar later werkt ze er nog steeds.
Abby Overman is een kleine jongedame. Ze vertelt ontspannen tussen de bouwwerkzaamheden om haar heen. Vanwege de coronasluiting is de lunchroom bezig met een grootschalige verbouwing. Ook Abby steekt haar handen uit de mouwen. Gisteren schroefde ze nieuwe stoelen in elkaar en straks helpt ze met schilderen. Haar functie is assistent-keukenmedewerker. Wat ze inmiddels combineert met een bbl-opleiding op het mbo. ‘Ik zou wel kok willen worden. Mijn eigen menukaart maken. Hoe vet cool zou dat zijn?’
Op de basisschool is ze een meisje dat vooral van buitenspelen houdt. Haar leerkrachten vinden dat ze te snel afgeleid is en adviseren haar naar de praktijkschool te gaan. Daar kiest ze vol overtuiging voor de richting horeca. ‘Ik wilde heel graag weten hoe mensen met ingrediënten werken. Wat is er allemaal? Hoeveel gram heb je nodig? Dat je uit je hoofd weet wat er in een brood gaat.’
Als derdejaars wordt ze stagiaire bij het Stads-Koffyhuis in Delft. ‘Ik ben begonnen aan de koude kant van de keuken. Dingen voorbereiden zoals een mis-en-place en het proportioneren van gerechten. Ook kon ik de snijtechnieken die ik op school geleerd had meteen gebruiken.’ Omdat het haar eerste externe stage is, moet ze wel even wennen. ‘Ik kan me best aan afspraken houden en heb geen stress in de keuken. Toch vond ik het uitdagend. Ik wist niet wat ik moest verwachten.’
‘Ik bleek het enige meisje tussen allemaal mannen. En ook de jongste van allemaal. Daardoor durfde ik weinig te zeggen. Ik kwam er met mijn stem niet bovenuit. Dat was lastig, want in de keuken is communiceren belangrijk. Anders gaat het mis. Soms is jouw deel van het gerecht eerder klaar dan gepland. Dat moet de rest weten. Of wil de bediening overleggen omdat er iemand een glutenallergie heeft. Mijn collega’s leerden me dat ik best harder mag praten en tijd mag nemen om de juiste woorden te vinden.’
Ook moet ze leren tempo maken en is ze soms onzeker. ‘In het begin was ik veel aan het twijfelen. Bij bepaalde broodjes moet je vanuit de keuken een mesje meegeven. Ik vroeg elke keer: moet er een mesje bij of niet? Dan zeiden mijn collega’s: “hé, dat vroeg je net ook al. Je weet het best!” Gelukkig ben ik niet bang om fouten te maken. En ook het team vindt dat niet erg.’
Haar stage bij het Stadskoffyhuis bevalt zo goed, dat ze er ook in het vierde en vijfde jaar van het praktijkonderwijs blijft. Tijdens haar entreeopleiding voor het mbo mag ze aan de lauwe en warme kant gaan werken. ‘Die kant is best moeilijk. Je moet overzicht houden over de hele keuken. Goed kunnen timen.’ Ook leert ze steeds meer ingrediënten kennen. ‘Ik heb hier veel nieuwe dingen geproefd. Dat vind ik heel leuk. De kok hoeft dat niet te doen. Hij maakt de menukaart, niet ik. En soms vraagt hij naar mijn mening.’ Ook leert ze veel nieuwe gerechten koken. ‘Ik kan nu verse bouillon trekken!’
Abby is erg enthousiast over haar leerwerkplek. ‘Echt gezellige mensen. De band die je met elkaar opbouwt… Natuurlijk, we blijven collega’s, maar het voelt ook vriendschappelijk. En de stagebegeleiders zijn heel zorgzaam. Ze vragen hoe het met je gaat. Als je hulp nodig hebt, kun je dat altijd aangeven.’ Soms neemt Abby bewust de tijd om te genieten. ‘Als het heel druk is en het scherm vol bonnen hangt, dan neem ik een momentje om even rond te kijken. Dan zie ik mijn collega’s hard werken en denk ik: geweldig! Dit vind ik echt leuk. Als alles klaar is, geven we elkaar een high five of boks. Yes, denk ik dan. Wat een cool gevoel! Dit hebben we samen gedaan.’
