Met een grote glimlach stapt Mohammed op de klanten van Ado Bike Delft af. Het is je moeilijk voor te stellen, maar dit is dezelfde jongen die vijf jaar geleden als stagiaire binnenkwam. Een jongen die niets durfde te zeggen en nog nooit van een remblokje gehoord had. Nu is hij een vaste medewerker met ambities.
Mohammed Said Ali (19) is elf jaar als hij vanuit Somalië naar Nederland vlucht. Hij belandt in Delft en gaat naar de praktijkschool. Dat is een hele nieuwe wereld voor hem, want hij is nog nooit naar school geweest. Mohammed: ‘Ik was mezelf toen een beetje kwijt. Ik durfde niets te zeggen en had weinig zelfvertrouwen.’
Als hij op zijn veertiende een stageplek moet zoeken, is dat een behoorlijke uitdaging. ‘Mijn meester ging samen met mij langs een paar winkels. Maar vaak vroegen de winkelmedewerkers niet eens naar mijn naam. Of naar wat ik kon. Ze vroegen alleen: van welke school kom je? Als ik dan zei ‘praktijkschool’, was de reactie vaak: je moet minimaal vmbo niveau 2 hebben om hier stage te lopen.’
Bij Ado Bike krijgt Mohammed een heel andere reactie. ‘De baas praatte echt met mij en zei: "ik heb iemand nodig om te klussen. Kun je fietsen maken?" Nou, ik had niets met fietsen, maar ik houd wel van sleutelen en dingen in elkaar zetten. Ik vind het leuk om van oude dingen weer iets moois te maken.’ De filiaalhouder stelt daarom voor dat hij een dagje meeloopt. ‘Ik wist niet wat een versnelling of een remblokje was. Maar ik heb meteen de namen van die fietsonderdelen geleerd. Ik was nieuwsgierig en stelde veel vragen. Ik denk dat mijn baas zag dat ik graag wilde.’
Na die proefdag mag Mohammed zijn derdejaars stage bij Ado Bike lopen. Hij begint met simpele opdrachten die zijn baas langzaam uitbreidt. ‘Ik begon met het monteren van bagagedragers. Daar deed ik heel lang over. Zeker een half uur per stuk. Toen zei mijn baas: dat moet eigenlijk in een kwartier. Ik heb net zo lang geoefend totdat dat lukte. Daarna mocht ik helpen om fietsen rijklaar te maken. Dat begon met simpele ‘oma’ -fietsen waar ik de kettingen van stelde. Daarna werden het fietsen met versnellingen. Aan het eind van mijn stage mocht ik ook grote beurten geven en reparaties doen.’
Ondertussen ontstaan ook de eerste klantcontacten. Een echte uitdaging voor de verlegen Mohammed. ‘Ik was al bang om tegen een klant te praten. Daarom zat ik eerst alleen achter. Dan nam een collega een fiets aan en die bracht hij naar mij. Maar beetje bij beetje heb ik geleerd om zelf die fietsen voor reparatie aan te nemen. Daarna mocht ik in de winkel helpen met de verkoop van kinderfietsen. Dat zijn kleine prijsjes, dat is makkelijker vertellen.’
Na het eerste stagejaar blijft Mohammed bij Ado Bike, als bijbaan. Als hij in de vierde en vijfde weer moet stagelopen, worden binnen het bedrijf nieuwe stageplekken voor hem gezocht. ‘In de vierde heb ik me gericht op de reparatie en verkoop van elektrische fietsen. En in de vijfde liep ik stage in een filiaal in Maassluis. Daar repareren ze ook scooters.’
Inmiddels heeft hij zijn praktijkschooldiploma en zijn entreediploma gehaald. Nu is hij begonnen met een mbo2-opleiding in de detailhandel. Daarnaast werkt hij in het weekend nog steeds met veel plezier bij Ado Bike. Als fietsenmaker én verkoper. ‘Ik vind het nu heel leuk om in de winkel te staan. Tijdens mijn stage heb ik mezelf leren kennen. Ik heb ontdekt dat ik meer talenten heb. Niet alleen die technische kant. Ik ben bijvoorbeeld ook erg behulpzaam. Als een klant met een probleem binnenkomt, wil ik hem helpen. Ervoor zorgen dat hij morgen met een glimlach weer terugkomt.’
Mohammed is zijn stagebegeleider dankbaar voor de kansen die hij heeft gekregen. ‘Hij zei tegen mij: "ik weet hoe het is om stage te lopen. Je mag hier alle fouten maken, als je er maar van wilt leren." En fouten heb ik gemaakt hoor! Ik heb een keer een display-kabel van een elektrische fiets doorgeknipt. Dat kostte hem zeker honderd euro. Maar hij werd niet boos. Ook was hij geduldig. Hij begreep het als ik het door mijn thuissituatie wel eens moeilijk had. Of als ik tijdens de ramadan een beetje moe was.’
Ook zijn collega’s zijn belangrijk voor zijn werkplezier. ‘Ik voel me thuis. Ik word hier gezien. Toen een collega tijdens mijn stage naar een cursus ging, mocht ik mee. Dat ik dat als stagiair mocht doen! Nu voelen mijn collega’s als familie. Ze vragen of ik na het werk mee ga sporten of nodigen me uit voor een trouwfeest. Iedereen in het bedrijf kent me. Ik hoop dat ik op een dag manager ben van zo’n mooie winkel. Het is nog niet zeker of dat lukt, maar mijn collega’s zeggen dat ik nooit meer weg mag,’ lacht hij.
