De juiste plek voor elke stagiaire vinden, dat is waar Gabrielle van Geffen warm voor loopt. ‘Je kunt niet iedereen op de spoedeisende hulp of de ic neerzetten.’
Gabriëlle van Geffen werkt bij Hago Zorg. Ze coacht het schoonmaakpersoneel in het Reinier de Graaf Ziekenhuis. Eén van haar verantwoordelijkheden is de begeleiding van stagiaires. De constructie is anders dan bij gewone stages. Hago Zorg en PrO Grotius vormen met andere partijen een TOP academie.
In een TOP academie geven bedrijven samen met de school het onderwijs vorm. De lessen worden afgestemd op de vaardigheden die de bedrijven nodig hebben. Op de stageplek passen de leerlingen deze vaardigheden toe en ontwikkelen zij zich verder. ‘In twee jaar tijd stomen we stagiaires klaar voor het werkveld. Ze halen hun schoonmaakdiploma’s, de basis- en de gezondheidsmodule, en soms bieden we ze aan het eind een baan aan,’ legt Gabrielle uit.
De basis is de meester-gezelmethode. ‘In het begin koppel ik een stagiaire aan een willekeurige leermeester. Die neemt de leerling op sleeptouw. Dat begint met kijken. Op de eerste dag maken stagiaires nog geen wc schoon. De leermeester legt uit wat hij doet en waarom. Daarna beginnen ze met helpen, zoals vloeren wissen. Tussendoor kom ik regelmatig langs. Zodat ik echt een band kan opbouwen.’
De eerste leermeester is in de meeste gevallen niet de laatste. ‘Als ik iemand heb leren kennen, kijk ik welke collega het beste bij hem of haar past. Stagiaires wisselen dan vaak van leermeester. Sommige leermeesters hebben engelengeduld, anderen zijn pittig. Dat moet passen bij het karakter van de leerling.’
Ook kijkt Gabrielle welke afdeling bij een stagiaire past. ‘Ze komen op patiëntenkamers. Het is soms best heftig wat je daar meemaakt. Meestal passen stagiaires het best op de gewone verpleegafdelingen. Op de IC of oncologie plaats ik ze niet snel. Het verschilt echt per persoon. Ik heb een timide meisje dat al meerdere keren van leermeester en afdeling is gewisseld. Nu heeft ze op de kraamafdeling haar draai ineens gevonden. Ik heb ook een leerling die op de spoedeisende hulp stageloopt. Ze vindt het daar fascinerend. Ze wil alles zien en alles weten. Een wijsneusje. Als ik het over haar heb, moet ik al lachen.’
‘Ik loop vaak even langs om te vragen hoe het gaat. Om hun werkhouding te verbeteren of ze op methodefouten te wijzen. (Dan is iets wel schoon, maar zie je hoe het is schoongemaakt omdat er vegen op zitten.) Ik zorg ook dat ze op tijd komen. Zeker in het begin proberen ze van alles. Zoals werken met oortjes in. Een paar weken geleden liet iemand haar ‘moeder’ bellen dat ze ziek was. Ik checkte dit direct bij school. Zo viel ze door de mand. Stiekem moet ik keihard lachen als stagiaires denken dat ze daarmee wegkomen.’
Ook als iemand eenmaal zijn of haar plek gevonden heeft, blijft Gabrielle de ontwikkeling volgen. ‘De één doet na een half jaar nog steeds twintig minuten over het schoonmaken van een wasbak, de ander kan binnen een week alle werkzaamheden al. De leermeester en ik overleggen dan. Zo was er een jongen die meer uitdaging nodig had. Die koppelde ik aan de afdeling die het vloeronderhoud doet. Nu werkt hij met grote schoonmaakmachines. Je ziet dat hij dat geweldig vindt. Voor een andere leerling ben ik bij de assist-afdeling gaan vragen of zij ruimte hadden voor haar. Nu helpt ze patiënten aan het bed.’
Maar het zijn niet allemaal succesverhalen. ‘Zeker niet. Ik heb ook een keer een hoofdpijnstagiaire gehad. Ze was ongeïnteresseerd en hield zich niet aan regels. Zij heeft meerdere leermeesters gehad. En iedereen zei: die hoef je nooit meer bij mij te zetten. Na een gesprek met de school gaven we haar een laatste kans. Toen ze die niet pakte, hield het op. Dan wil je het je collega’s niet aan doen en haar ook niet. Zij wordt hier niet gelukkig.’
Gabrielle geniet van de verandering die stagiaires doormaken. ‘Het zijn pubers en ze hebben een rugzakje, maar in de goede omgeving komen ze tot bloei. Dat is echt het investeren waard. Sommigen komen als stille muisjes binnen en hebben na een jaar het hoogste woord. Laatst had ik een voortgangsgesprek over een stagiaire. “Nou, vertel het maar…” zei de mentor. Deze leerling was op school totaal ongemotiveerd. Ik zei: ‘ik ben zo blij met haar. Ze heeft zelfs gevraagd of ze een extra dag stage mag lopen! Die mentor viel nog net niet van zijn stoel. Dat gaf zo’n goed gevoel. Zij heeft hier haar plek gevonden.’
