Hoewel Dicky tijdens zijn opleiding voor de branche ‘techniek’ kiest, belandt hij voor zijn stage op de schoonmaakafdeling van Rietbroek. Niet zo’n gekke keuze als het lijkt. Inmiddels werkt hij er al twee jaar met plezier. ‘Elke dag maak ik mensen blij.’
Dicky van der Toorn Vrijthoff (19) is geen tiener die je achter de broek hoeft te zitten. ‘Ik vind leuk om mijn kamer op te ruimen. Ik help graag een handje mee en ben niet iemand die achter tv gaat zitten. Geen thuisblijver. Toen tijdens de corona mijn stage een paar weken stillag, ging ik gewoon met mijn pa mee naar zijn werk.’
Die kwaliteit neemt hij ook mee naar zijn stagebedrijven. Hoewel hij daar niet meteen zijn draai vindt. Dicky: ‘Mijn eerste stage was in een bouwbedrijf. Leuk om op verschillende plekken te komen, maar ik zei weinig tegen de mensen daar.’ Zijn tweede plek, bij een fietsenmaker, is het ook niet helemaal. ‘Je stond elke dag op dezelfde plek. Dan maak je niets mee. Ik heb gevraagd of ze niet iets anders voor me hadden.’ De stichting waar hij dan stageloopt, blijkt ook plekken in de schoonmaak te hebben. Dat bevalt beter.
Als hij in zijn laatste leerjaar opnieuw een stageplek zoekt, wijst een docent hem dan ook op Rietbroek, een bedrijf in de schoonmaak en de glazenwasserij. Hij gaat er op gesprek en wordt aangenomen. ‘Ik wilde leren om beter met collega’s om te gaan. En om me beter te concentreren. Ik kreeg meteen het gevoel dat dat hier zou kunnen.’
Hij wordt als assistent-schoonmaker gekoppeld aan twee vaste collega’s. Samen gaan ze op pad om de openbare gedeelten van appartementsgebouwen schoon te maken. ‘Ik begon met stofzuigen. Daarna heb ik gevraagd of ik mocht dweilen of de ramen doen. Dat ramen zemen is best moeilijk, zonder strepen te maken. Het gaat steeds beter, maar ik ben nog steeds aan het oefenen om het perfect te krijgen.’
Ondertussen komt Dicky langzaam los. ‘Ik moest eerst een beetje wennen omdat ik de mensen niet kende. Hoe langer ik er was, hoe beter het ging. Nu ben ik niet meer die jongen die eerst afwacht. Ik klets met collega’s of maak een praatje met de klanten in het gebouw. Dat komt door de sfeer bij Rietbroek. Iedereen hier geeft elkaar respect. Iedereen accepteert me hoe ik ben. Dat vind ik heel belangrijk. Ook keken ze welke collega’s het beste bij me passen. Dat hebben ze goed ingeschat. En daardoor ben ik persoonlijk gegroeid. Ik ben nu zelfs op feestjes spontaner.’
Dicky’s leidinggevende belt hem aan het eind van de stage op. ‘Ik weet het nog; ik stond in de keuken en zette de telefoon op de luidspreker. Toen zei mijn leidinggevende: "kom maar langs, je mag tekenen!" Mijn ouders, die waren wel trots op mij. Mijn vader vroeg altijd wat ik wilde van werk. Ik weet het niet, ik weet het niet, zei ik dan. Nu had ik ineens een baan!’ En niet zomaar één. Een baan waarin Dicky zijn plek heeft gevonden.
Dicky: ‘Schoonmaken is mooi werk. Je maakt mensen blij, je ziet wat je doet. Dat is heel bevredigend. En je komt nog eens ergens. Mijn favoriete gebouw is bijvoorbeeld Nieuwvoorde in Rijswijk. Daar woont van alles. Ik heb er leuk contact met een opa. Maar ik kom ook vaak een jongen van 18 tegen die in straattaal tegen me praat. Laatst viel een oude dame vlak voor de entree. Samen met mijn collega heb ik de ambulance gebeld. Toen die er was, zeiden ze: "wat doen we met de boodschappenkar?" Die vrouw zei: "Laat Dicky maar de spullen in mijn koelkast zetten." Dat vertrouwen, daar word ik blij van. Later mocht ik een bloemetje gaan brengen namens Rietbroek. Dan is mijn hele dag goed!’
